Abstract:
Разглядаюцца геапалітычныя і сацыякультурныя працэсы, якія паўплывалі на развіццё музейнай справы праз змены ў гістарычнай палітыцы краін постсавецкай прасторы ў канцы ХХ – пачатку ХХІ ст. Прааналізаваны фактары працэсаў глабалізацыі, якія мелі станоўчы і адначасова адмоўны ўплыў на культурнае жыццё грамадства ў трасфармацыйны перыяд, на развіццё музея як цэнтра культуры. Сцвярджаецца, што адаптацыя музеяў да патрэб грамадства засноўваецца на супрацоўніцтве з іншымі сацыяльнымі інстытутамі. Асаблівасці міжінстытуцыянальнай партнёрскай дзейнасці ў сферы патрыятычнага выхавання дзяцей паказаны на прыкладзе працы Дзіцячага музея – філіяла Нацыянальнага Полацкага гісторыка-культурнага музея-запаведніка.
