Abstract:
У артыкуле разглядаюцца праблемы тэатральнага спасціжэння творчасці У. Караткевіча, узаемаадносіны яго з тэатрам. Аналізуюцца спектаклі па прозе класіка «Ладдзя роспачы», «Дзікае паляванне караля Стаха». Сцвярджаецца, што сцэнічнае мастацтва, звярнуўшыся да твораў майстра, памножылася невычэрпным багаццем актуальных ідэй і тэм. А пошук тэатрам рознабаковых прыёмаў і сродкаў сцэнічнай выразнасці падчас інсцэніравання твораў майстра паўплываў на вобразны лад і змест спектакляў, узбагаціўшы і пашырыўшы магчымасці тэатральнага мастацтва. Выказваецца думка, што нацыянальны здабытак, якім з’яўляюцца творы У. Караткевіча, заслугоўвае самага сур’ёзнага падыходу, вывучэння, рэтрансляцыі, у тым ліку сродкамі тэатральнага мастацтва.
