Abstract:
У артыкуле аналізуецца разгортванне першых навуковых даследаванняў гісторыі айчыннай культуры вучонымі Беларусі ў 20–30-я гг. ХХ ст. Высвятляецца, што гэты працэс быў звязаны з практычным рашэннем актуальных задач нацыянальнай палітыкі, накіраванай на ўсебаковае развіццё беларускай культуры ў новых умовах. Вучонымі ўпершыню былі распрацаваны падыходы да раскрыцця тэндэнцый і заканамернасцей духоўнага жыцця беларускага народа (У. І. Пічэта), стварэння беларускай дзяржаўнасці (М. В. Доўнар-Запольскі), развіцця беларускага мастацтва (М. М. Шчакаціхін), філасофскага вальнадумства (М. А. Янчук) і інш. Сярод першых грунтоўных прац разгледжа-ны кніга Я. Ф. Карскага «Беларусы» (1921) і артыкулы зборніка «Чатырохсотлецце беларускага друку» (1926), у якіх выразна адлюстраваны тэарэтычныя набыткі вучоных адносна сістэмнага рашэння шэрагу пытанняў, звязаных з гісторыяй беларускага народа, яго мовы і культуры. У артыкуле раскрываецца багацце і разнастайнасць тэматыкі, а таксама плённасць ідэй першых беларускіх даследчыкаў.
