Abstract:
Упершыню ў беларускім навуковым полі прадпрымаецца спроба тэарэтычнага асэнсавання аўдыятэатра як мастацкага акустычнага феномена ХХ – першай чвэрці ХХІ ст., што адкрывае перспектывы для далейшых навуковых пошукаў па заяўленай тэме. Даследуюцца генезіс і эвалюцыя аўдыяльнага тэатра пад уздзеяннем тэхналагічнага развіцця, на падставе чаго выводзіцца аўтарская перыядызацыя. У прадстаўленай дэфініцыі аўдыятэатра раскрываюцца яго сутнасць і ўнікальнасць. Вызначаны сродкі мастацкай выразнасці і жанрава-відавая класіфікацыя мастацкай з’явы. Падкрэсліваецца роля інтанацыйнай і эмацыянальнай выразнасці выканаўцы ў аўдыятворах, уплывы мона- і шматгалосага акцёрскага выканання, музыкі і шумоў на ўспрыманне і атмасферу ўзораў аўдыяльнай творчасці. Тэарэтычнае абгрунтаванне аўдыятэатра дапаўняе навуковае асэнсаванне мастацкай медыяпрасторы, пашырае даследаванні, прысвечаныя радыётэатру, які падаецца як кірунак аўдыятэатра.
